Eindelijk weer terug naar Rang'ala !

Abari !

Het is alweer lang geleden dat ik een verhaal op de site heb gezet. Maar omdat er verder geen bijzondere dingen waren gebeurd, en ik het zwembad met dit mooie weer toch belangrijker vond, vergat ik elke keer weer een verhaal te typen. Bij deze dan toch een samenvatting van afgelopen tijd.

Directeuren van het ROC komen langs.

Afgelopen week is er een groep directeuren van het ROC op bezoek gekomen, waaronder ook de directeur van het Kellebeek college. Ze kwamen naar Kenia om te bekijken hoe het project “Kellebeek in Kenia” verloopt. Ze kwamen zondag een kijkje nemen op onze verblijfplaats in Kisumu, Panda`s Paradise. Deze gelegenheid grepen ze ook aan om onze ervaringen aan te horen. Ik vertelde ze over mijn stageplek in Rang’ala, op het platteland, waar ik het erg naar me zin heb gehad. Ik heb ze natuurlijk ook verteld over mijn stageplek in Kisumu, wat me erg zwaar valt. Ik vertelde ze dat ze beter opzoek konden gaan naar andere, geen privé, scholen. Ik was er namelijk van overtuigd dat andere studenten deze school ook niet leuk zouden vinden, omdat er word lesgegeven op “europees niveau. En daarvoor gaan studenten niet naar Afrika. Ook word er op de school erg hard met de leerlingen omgegaan. Zo is het geen uitzondering dat leerlingen door de leerkrachten tegen de tafels worden gesmeten, om vervolgens om klap tegen het hoofd te krijgen. En waarschijnlijk heeft dit verhaal ook bij de leerkrachten indruk gemaakt. Want ik heb op het eind van deze week te horen gekregen dat ik waarschijnlijk de laatste ben die op de Golden Elites stage loop. De groep van het ROC heeft namelijk ook nog andere scholen bezoek aan de rand van de slums, sloppenwijken, van Kisumu. En hebben daar ook schooltje bezoek wat een goede indruk bij ze heeft achtergelaten, en waarschijnlijk ook een stageplek wordt.

Terug naar “huis”.

Afgelopen woensdag ben ik weer voor een korte tijd terug gegaan naar Rang’ala, een klein dorpje op het platteland van Kenia ongeveer 2 uur rijden vanaf Kisumu. De nieuwe schoolbanken en de vloeren waren namelijk klaar, en dat moest natuurlijk even gezien worden! Ik had echt rare gevoel dat ik weer naar huis toe ging. Het gekke is ook dat deze ruime 2 maanden nog niet echt gedacht heb aan mijn echte thuis in Nederland. Maar sinds dat ik in Kisumu ben altijd heimee heb gehad naar Rang’ala. En toen ik de bus uitstapte werd het gevoel dat ik thuiskwam alleen maar erger. De rustige omgeving, de mensen, alles voelde weer zo vertrouwd aan. Ik en Piet, een van de coaches, zijn allereerst een biertje gaan drinken in een klein barretje dat in het begin van rang’ala staat. Het cafeetje is gevestigd op een kleine heuvel en je kan vanaf daar alle mensen zien die rang’ala in of uit gaan. Zo zag ik ook weer allerlei schoolkinderen voorbij komen. En zodra hun mij ook zagen verscheen er een lach op hun gezicht en riepen “Teacher Max, Teacher Max”. Het was erg mooi om te zien hoe blij ze waren om mij weer terug te zien, want ik weet ondertussen hoe moeilijk sommige kinderen het daar hebben, en dat is het gewoon goed om ze te zien met een lach op hun gezicht. Ook kwam ik daar weer allerlei andere bekenden tegen. En het eerste wat die dan zeiden was “Max, you have been lost”. En dan zeiden ze dat een beetje op een nare toon dat het net leek alsof ze mij verweten dat ik al voor een tijdje weg was. Ik heb ze dan ook weer moeten vertellen dat ik nou stage loop in Kisumu en dat ik geen keus heb. En dat als ik dat wel had gehad het voor mij ook niet moeilijk was geweest. Dan had ik gewoon 3 maanden in Rang’ala gezeten en Kisumu per direct vaarwel gezegd.

Back to Rang’ala Boys Primary.

Donderdag heb een hele dag stage gelopen op Rang’ala boysschool. En toen ik daar om 8 uur smorgens vroeg aan kwam lopen wist ik niet wat me overkwam. De leerlingen kwamen de lokalen uitgerend, leerkrachten begonnen te dansen, alleen omdat “teacher Max” weer terug was. Voor mij is het ook moeilijk te bevatten dat ik schijnbaar zo’n grote indruk heb achtergelaten hier. Ik heb dat blijkbaar een beetje onderschat. Ik weet dat het best een hoop is wat ik voor de school gedaan ( met dank aan de goede hulp van mijn klasgenoten in Nederland ). Maar dat ik dan opeens zo`n ontvangst op de school krijg had ik echt niet verwacht. Hier in Rang’ala ben ik gewoon wat ze in Nederland een bn`er zouden noemen. Mijn coach maakte al de grap dat ze een standbeeld voor mij op wilden zetten. En dan te bedenken dat je over 2 weken gewoon weer een “nummertje” bent in Nederland. Ik moest natuurlijk eerst alle klassen begroeten met het inmiddels bekende “groet ritueel”, en dat gaat als volgt: Eerst zegt de leerkracht “Good morning class” waarna alle leerling in de klas gaan staan en keuring in koor “good morning teacher” roepen. Dan zegt de leerkracht weer “How are you today ?” waarop de leerlingen weer in keur antwoorden “we are fine teacher ! And how are you”, leerkracht; “Fine !, you can sit down” leerlingen; “Thank you teacher, and welcome to our classroom”. Ja discipline, dat kennen ze hier in Kenia wel ! Na het begroeten van alle klassen ben ik de staff room gaan zitten. Ik heb daar inmiddels een eigen plek waar niemand anders op mag zitten behalve ik. Want als je op die stoel gaat zitten moet je Mandazi`s, maiskoekjes wat een beetje smaakt naar oliebollen, kopen voor de hele staff ( dat deed ik namelijk elke maandag ). De koekjes kosten 5 shilling per stuk, omgerekend ong. 5 eurocent. En als ik dan mandazi voor de hele staff kocht was ik 200 shilling kwijt, 2 euro. Dit is voor mij natuurlijk bijna niks, maar als je bedenkt dat een fulltime leerkracht een maandelijks loon krijgt van 20 euro is het voor hun best een hoop geld.
Toen zag ik ook voor het eerst de head teacher, de directeur van de school. Een erg statige man die erg houd van discipline op zijn school. Hij vertelde mij dat de schoolbanken al meer als een weer klaar waren en waren opgeslagen op het terrein van de school, maar dat de banken pas echt naar de klassen mochten als ik erbij was. Dit was dus ook maar het eerste wat we gedaan hebben, want die nieuwe schoolbanken maar ergens in een opslag laten staan is natuurlijk doodzonde. De banken zagen er samen met de nieuwe vloeren erg mooi uit. Er zijn genoeg voor 3 klassen. Zo hebben nu klas 6 tot en met 8 nieuwe schoolbanken, nieuwe vloeren, en nieuwe geverfde schoolbanken. Je kan dus eigenlijk zeggen dat ik, samen met mijn klas in Nederland, gewoon 3 klassen heb kunnen opknappen. Je zou misschien denken waarom nieuwe vloeren een goede investering is, maar dat is eigenlijk vrij logisch. In de oude vloeren zaten grote gaten, en dat begon vol met zand en stof te zitten waar vervolgens insecten en zandvlooien zich in gingen nestelen. De leerlingen kregen dan last van de beten van deze beestjes. Dit probleem is nu dus goed verholpen.
In de middag kwam Daniel, een van de leerkrachten, naar mij toe. We praatte wat en op een gegeven moment vroeg hij mij of ik weer een kip zou slachten als hij er een zou regelen, net als ik dat de vorige keer heb gedaan. Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte en zei natuurlijk dat ik dat best wel weer wou doen. Maar na een tijdje kwam hij daadwerkelijk weer met een levende kip aangelopen en gaf hem aan mij. “ You slaugher this one for lunch ?. Zei hij op een doodnormale toon. Omdat ik ondertussen weet dat het best een eer is als ze een kip voor je willen slachten antwoordde ik “yes ofcourse, no problem”. Ik pakte de kip bij de poten vast en liep ermee naar de “keuken”, een plek buiten waar gaten in de grond zijn gemaakt en waar brandhout is ingelegd. Want keuken op gas, dat kennen ze hier niet. Nadat ik de kip de keel had doorgesneden ging een andere leerkracht hem verder bereiden (geloof je dit niet, filmpje staat op facebook ). Na de lunch heb ik weer na een lange tijd kunnen voetballen met de leerlingen. Hier genoot ik echt altijd van. De kinderen waren dan niet bezig met school en dachten even niet aan hun harde leventje daarbuiten. Ze hadden dan lekker de ruimte om een uurtje te voetballen. Want voetbal, dat doen de mensen hier graag. Vooral de Engelse competitie is erg populair in Kenia en alle wedstrijden worden dan ook gevolgd via radio, of waar mogelijk op tv. Na het voetballen was ik helemaal kapot. Ik heb zeker een dik anderhalf uur staan voetballen met 38 graden in de volle zon. De andere docenten zagen dit ook aan mij en raden mij aan om een koude douche en rust te nemen, om vervolgens morgen ochtend weer terug te komen. Dit vond ik een goed idee en ben toen ook naar huis gegaan. Savonds heeft piet voor ons Hollandse pannekoeken gemaakt en heb ik savonds nog het afval opgestookt, want vuilnismannen… dat kennen ze hier niet ! Je moet je afval dus zelf verbranden in een gat in de grond.

Terug naar Kisumu.

Na nog even afscheid te hebben genomen van de boys school ben ik samen met de groep studenten van Rangala weer terug gegaan naar Kisumu ( dit was overigens niet mijn laatste afscheid, ik zal nog één keer terug gaan naar de boysschool om definitief afscheid te nemen vlak voordat ik naar Nederland vertrek ). Vrijdag avond zijn we nog met heel de groep naar de Rooftop gegaan, een restaurant/café/disco dat ligt op het dak van een hotel, met uitzicht over Kisumu.
Verder heb ik dit weekend niet zoveel meer gedaan. Ik heb het lekker rustig aan gedaan na de vele indrukken die ik weer in Rang’ala had opgedaan. Morgen moet ik weer naar mijn stage hier in Kisumu, waar ik helemaal geen zin meer in heb. Maar gelukkig is dit de laatste week op de school, nog even volhouden dus. En over 2 weken moet ik alweer terug naar Nederland, waar ik overigens ook helemaal geen zin in heb. Inmiddels voel ik me thuis in Kenia. Dit land heeft echt zoveel bij mij los gemaakt. Ik had het ook geen probleem gevonden als ik hier een jaar moest blijven. Maar aan alles komt een einde, zo ook aan deze fantastische periode in Kenia. Maar ik weet zeker dat ik ooit nog een keer terug kom naar dit geweldige land.

Oritie !

( voor foto`s: www.facebook.com/max.timmermans2